En dan ben ik er zo mee bezig geweest. Heb ik zo mijn best gedaan om het er mooi uit te laten zien. Om de essentie van wat ik doe op een A5je weer te geven in tekst, vorm en beeld. Heb ik het honderd keer doorgelezen. En nog iemand anders laten lezen. Heb ik het uiteindelijk, na wat correcties hier en daar, helemaal naar tevredenheid besteld om te laten drukken.

Ben ik een paar dagen later vol verwachting mijn pakketje op gaan halen. En heb ik met toch wel een beetje spanning in mijn buik, het doosje open gemaakt. En ja, mijn adem stokte even, want het zag er precies zo uit als ik had gewild! Wow!

Dus vol enthousiasme heb ik mijn flyer meegenomen naar een verjaardagsfeestje. Ik laat het vol trots aan de één zien en aan de ander. En dan aan mijn vader. Die er één blik op werpt en zegt ‘ik zie gelijk al een foutje’. WAAAAATTTTT???!!!

En ja, dan zie ik het ook… één stom lettertje. Een n, waar een m had moeten staan. Zo slordig. Ik voel me dom en klein worden. Tranen prikken achter mijn ogen. Ik trek me terug om ze even lekker ongegeneerd te laten lopen en even flink te balen. Wat een teleurstelling. En wat zonde van alles dat ik hier ingestoken heb. Ik streel zachtjes de kat van mijn moeder. Wat één lettertje met mijn gevoel kan doen…

Dan komt Robert mij troosten en denkt mee. Mijn vader troost me en voelt zich schuldig (wat natuurlijk helemaal niet nodig is). Mijn zus troost me en begrijpt me. Mijn rotgevoel verdwijnt langzaam als sneeuw voor de zon. Ja, het is balen. Maar wat ben ik blij met al die fijne mensen om mij heen, die me steunen en er voor me zijn. Daar kan geen lettertje m tegen op!
En mijn vader? Hij mag voortaan mijn teksten redigeren!